دل نوشته
صدای پرندگان، نوای زنده‌ی طبیعت است که با خود آرامش و شادمانی را به ارمغان می‌آورد. هر آواز و هر نغمه، گویی داستانی از زندگی را روایت می‌کند؛ داستانی که میان شاخه‌های درختان و آسمان‌های آبی بازتاب می‌یابد.
آواز پرندگان هنگام صبح، دعوتی است برای آغاز روزی تازه، با امید و انرژی. این صداها همچون نت‌های موسیقی در هوای پاک پخش می‌شوند و قلب‌ها را نوازش می‌دهند. هر پرنده با آواز خاص خود، شخصیت و هویتی منحصر به فرد دارد که به ما یادآوری می‌کند چقدر این جهان متنوع و زیباست.
صدای پرندگان، شبیه زمزمه‌ای است که ما را به توقف و اندیشیدن در لحظه فرا می‌خواند. این نغمه‌ها تنها صدا نیستند؛ بلکه پلی هستند که ما را به طبیعت و روح بی‌کران آن پیوند می‌دهند. چه زیباست که بتوانیم گوش دهیم، احساس کنیم و همراه با آنها در این جشنواره‌ی طبیعت شریک شویم.
صبح که می‌شکفد، نخستین ترانه‌ها از آنِ آنهاست. پرندگان، شاعرانِ بی‌قلمِ طبیعتند که با هر نغمه‌شان، روحِ زمین را می‌نوازند. آوازِ آنها گاه شادمانه و سبکبال است، مانندِ جیرجیرکِ سحرخیزِ چکاوک، و گاه غمگین و افسونگر، مثلِ ناله‌هایِ دورِ بلبل در شبانگاه.
هر کدام زبانی دارند، رمزی می‌سرایند. شاید از عشق می‌گویند، شاید از پرواز، یا از آزادیِ بی‌کرانِ آسمان. وقتی گوش می‌سپاری، گویی دنیا برایِ یک لحظه می‌ایستد و تنها این صداها هستند که باقی می‌مانند: وزوزِ زنبورها، چهچه‌هایِ گنجشک‌هایِ بازیگوش، یا آوازِ آرامِ یک قمری بر شاخه‌یِ تنهایِ یک کاج.
صدایِ پرندگان، یادآورِ زندگی است. حتی در تاریک‌ترین روزها، همین که یکی از آنها آوازی می‌خواند، گویی به تو می‌گوید: “هنوز زیبایی هست، هنوز امید هست.” گوش کن… شاید امروز هم، مانندِ هر روز، دوباره آسمان را با نغمه‌هایشان رنگین‌کرده‌اند.
پرندگان می‌خوانند و جهان، سبکبال می‌شود.
ابراهیم صنوبر
